rozdział trzeci

 

"Oh, jakie nieszczęście - każdy chce być moim wrogiem..."

N A N A O

             Oddech Nanao był dowodem na to, jak pogodzony z rzeczywistością był. Powolny, przynosił ciężar, jaki odczuwał w piersi. Nie potrafił pozbyć się z twarzy grymasu rozczarowania i zmartwienia, które odczuwał zawsze w sytuacjach, takich jak ta. Ten poranek miał pociągnąć za sobą pewne, nieprzyjemne konsekwencję. Zamyślone spojrzenie bruneta przesunęło się po szerokich i nagich plecach mężczyzny, który zajmował dwuosobowe łóżko, w jego mieszkaniu. Jasne włosy, roztrzepane układały się dookoła śpiącej twarzy. Ich ubrania porozrzucane po ziemi, były dowodem, pierwszym od dłuższego czasu na to, że to, co robili, nie powinno być wcale takie beztroskie. Szatyna nie powinno tam być – nie, jeśli oboje chcieli spokoju jaki w Kiri był czymś ekskluzywnym dla ludzi takich jak oni. Ciemne brwi Nanao ściągnęły się, gdy przez jego głowę przemknęła myśl, że powinien go obudzić. Ostatecznie, chcąc uniknąć jakiejkolwiek rozmowy, przynajmniej w tamtym momencie – ostrożnym ruchem zamknął za sobą drzwi sypialni. Jego krok był niespieszny, gdy, przekładając przez głowę czarny golf, oddalił się w kierunku kuchni. Oczy bruneta były nieco opuchnięte, a na bladej skórze zaskakująco wyraźnie było widać liczne blizny, które zakrył materiał osuwanego ubrania – tych na twarzy nie miał, jak ukryć, ale jak już nie raz miał szansę usłyszeć, dodawały mu charakteru…

           — Prawda… — mruknął pod nosem, na wspomnienie słów Hidekiego, wypowiedzianych zaledwie parę godzin po wojnie. Kącik ust Nakamury uniósł się w leniwym uśmiechu, gdy, wstawiając wodę w czajniku, znowu obejrzał się za siebie w kierunku sypialni. Nie mógł odczuwać braku jasnowłosego Shinobi, gdyż ten zaledwie parę godzin wcześniej opuścił wioskę, ale wiedział, że to się zmieni… Z czasem. Zwłaszcza gdy brunet czuł również niepewność, związaną z tym jakie kroki Doku miał podjąć po spotkaniu tajemniczej dziewczyny. — Konoha, nie brzmi tak źle… — sapnął ociężale brunet, gdy, przełykając ślinę, przymknął oczy, odrzucając od siebie myśli o dezercji. Jego kompas moralny działał nazbyt dobrze. Nawet jeśli, jedynie chciał żyć wolno i godnie w miejscu, które mógłby nazwać domem. — Mógłbym przywyknąć do słońca…

          — Wybierasz się gdzieś? — Głos, jaki rozszedł się za jego plecami sprawił, że mięśnie w jego przełyku zacisnęły się. Gdy tylko Nanao spojrzał przez ramię na obudzonego kochanka, zdołał dostrzec na jego twarzy nerwowość, którą krył pod nikłym uśmiechem. W dużych dłoniach ściskał bluzę zwiniętą w kłębek. Zbliżył się do niego boso, mniej pewnie niż robił to poprzedniej nocy. — Pójdę już. — Oświadczył. Wlepiał w niego wzrok pełen napięcia.

        — Wstawiłem wodę… — Brunet nie zwlekał, od razu się odzywając jakby to miało zatrzymać u niego mężczyznę. Równie niepewne spojrzenie skupił na jego oczach. — Napij się chociaż czegoś, skoro i tak już jest późno. — mruknął, nie kryjąc napięcia w głosie, niepewności jaką wybudziła w nim ta sytuacja. Był świadomy, że o tak późnej godzinie, któraś z jego sąsiadek i tak miała zobaczyć wymykającego się z jego mieszkania szatyna. Teo pozostawiał propozycję Nanao bez odpowiedzi. Nabierając głęboko powietrza do płuc, sprawił, że jego tors uniósł się wysoko pod jego wpływem. Spuszczając wzrok w bluzę, jaką miętolił w dłoniach, pokiwał głową.

         — Lepiej nie — powiedział po chwili, spoglądając na bruneta spode łba. Przełknął cierpko ślinę. — Nie powinno mnie tu być od paru godzin. Lepiej nie kopać pod nami głębszego dołka… — Jego głos się ściszył, gdy pod naporem męskiego spojrzenia, swoje ponownie obniżył. Różnili się nieco od siebie. Teo mimo wszystko czuł się mniej pewnie ze swoją seksualnością niż Nakamura. Dlatego zamiast zostać, wolał czym prędzej stamtąd zniknąć. Wycofując się do niedużego korytarzyka, przełożył przez głowę ciemną bluzę i nasunął ją na resztę ciała. Nanao mógł słyszeć, jak szatyn ubierał buty. Nakamura nie poszedł za nim, a jedynie podążył za nim spojrzeniem. I gdy ten zniknął za ścianą, jego wąskie usta zacisnęły się mocniej. Niemoc jaką poczuł, była przytłaczająca – równie bardzo co świadomość, że nie miał szansy na to wpłynąć.

        — Jakby jego głębokość miała coś zmienić… — mruknął pod nosem, ale był świadomy tego, że Teo go usłyszał, bo nagle dźwięk szurających butów ustał. Uważne skupienie bruneta zdawało się wywiercać dziurę w kuchennym blacie przy jakim ten stał, nawet wtedy, gdy usłyszał ciche kliknięcie klamki. — Zobaczymy się jeszcze? — Nakamura musiał unieść głos, by mieć pewność, że pytanie dotarło do uszu szatyna. Ich relacja nie była zawiła, a jednak samotność zmuszała ich do upewniania się czy każdy pojedynczy raz nie był ostatnim.

 

______

 

         Wsuwając klucz w zamek, mężczyzna usłyszał za sobą powolne i nierówne kroki. Skrzypnięcie poręczy zdradzało, z jakim ciężarem ktoś na nią napierał. I wystarczył niewyraźny szept, by kąciki jego ust ułożyły się w cierpki uśmiech. Nie obawiał się tego spotkania. Słowa nie mogły go zranić już tak, jak robiły to wcześniej – a jednak sytuacja jaka zaszła w południe w jego mieszkaniu sprawiła, że przekręcając klucze w drzwiach i je z nich wysuwając, obrócił się.

        — Pani Taganaki… —Nanao odezwał się bez wahania, zwracając się do pomarszczonej, wiekowej staruszki, jaka w jednej z dłoni ściskała laskę. Mógł przysiąc, że słyszał jej oddech za drzwiami, za każdym razem, gdy ktoś u niego był.

       — Degenerat… — odezwała się kobieta, sapiąc przy tym ciężko, zza okrągłych okularów obserwując każdy ruch swojego sąsiada, jakby miał ją zaraz zaatakować. I nawet w strachu przed konfrontacją, nie śmiała nie zareagować na jego obecność tam.

Nakamura sapnął krótko, powstrzymując się przed ironicznym śmiechem. Jedynie pokręcił głową, duże dłonie wsuwając, wraz z kluczami do kieszeni służbowych spodni.

       — Naprawdę myślałem, że przy kolejnej okazji wymyśli Pani coś lepszego… —mruknął ze spokojem, marszcząc przy tym nieznacznie brwi. Był opanowany i uprzejmy. Nie wyrażał się źle o starym próchnie, jakim była. Oddychając nieco głębiej, Nanao ostatecznie odetchnął ciężko, kręcąc głową. —Życzę miłego dnia… — Dodał i więcej się za sobą, nie oglądając, ruszył w kierunku schodów, prowadzących niżej. To czego staruszka nie mogła dostrzec, to zaciśnięte szczęki i skurczony żołądek. Każdy z tych objawów miał minąć. Wszystko miało pozostać w przeszłości…

      — Powinno się was pozbyć! Wszystkich! Degeneratów! —Z gardła Nakamury wydostał się tylko krótki dźwięk. Pojedyncze chrząknięcie, jakie było sygnałem dla staruszki, że ją usłyszał, nie zatrzymując się. I im dalej był, tym kobieta nabierała coraz więcej pewności siebie, krzycząc i rzucając wyzwiskami…

      Będąc na zewnątrz, Nanao nasunął na głowę ciężki kaptur, chroniąc się przed deszczem, który tego dnia wywołał w nim niechęć do pracy i do spotkania, na jakie się kierował. Wiedział niestety, że teraz bardziej niż kiedykolwiek, jego pomoc była potrzebna. Należąc do Anbu, był odpowiedzialny za podległych mu w drużynie ludzi. Był odpowiedzialny za cywili, zwłaszcza tych jacy równie zmęczeni życiem w Kiri tak jak i on próbowali coś zmienić, protestując i głośno wyrażając swoje zdanie, na temat ludzi u władzy. Jego jasne tęczówki skupione były tylko na drodze przed nim. Myślami powracał do Hidekiego i do rozmowy jaką brunet, przeprowadził z Teo…

 

______

 

        Palce Nakamury ocierały się o siebie z każdym ruchem jego dłoni. Zajmował jedno z dwóch miejsc, na kamiennej ławce, pozwalając by ciężkie krople deszczu moczyły kaptur, który nasunięty miał na głowę. Nie przeszkadzało mu to, bo był przyzwyczajony do takiej pogody. Tak jak przyzwyczaił się do uczucia niepokoju, jakie w tamtym momencie trawił jego wnętrzności. Wiedział, że nie powinien zgadzać się na próbę przekonania Doku, co do stanowiska Mizukage. Nanao jednak to zrobił i nie zamierzał więcej mieszać się w decyzje podejmowane przez przyjaciela.

Niebieskie tęczówki powolnie sunęły po otoczeniu. Łagodne spojrzenie wychwytywało każdą z pojawiających się sylwetek, do momentu, gdy to na jednej z nich jego wzrok się nie zatrzymał i tam już pozostał. Ciemne brwi zmarszczyły się, a plecy wyprostowały, gdy zaparł się dłonią o udo. Zadarł mocno zarysowaną szczękę, posyłając niebieskowłosemu swobodny uśmiech.

— Ao… — Witając go, mężczyzna podniósł się ku górze, dłonie od razu wsuwając w kieszenie spodni. Nie odezwał się więcej, gdy jednooki wskazał mu, by ten za nim poszedł. Nanao był spokojny, aczkolwiek sposób, w jaki się zachowywał nie zdradzał tego jak czujny był – zwłaszcza względem niebieskowłosego.

 — Powiedz mi, Nakamura… — Zaczął Ao, zatrzymując się dopiero wtedy, gdy oboje znaleźli się pod niewysoką kamienną altaną. Był rozdrażniony i nawet tego nie ukrywał, gdy łypnął okiem na Nanao. — Czy Hideki miał jakiś uraz głowy, że nie potrafi podejmować klarownych decyzji? — niski pomruk z jego ust, sprawił, że brunet momentalnie uśmiechnął się łagodnie, wzruszając ramionami.

 — Masz dostęp do jego akt, sam sprawdź… — Nanao nie kpił, nawet sobie nie żartował. Odpowiadał na zadane mu pytanie całkowicie poważnie, spodziewając się wcześniej właśnie takiej reakcji po byłym doradcy Terumi, z jakim nie do końca się lubili. Odmowa Hidekiego, dla niego wiązała się z kolejnym problemem i znalezieniem kogoś innego na to stanowisko – a to trwało już za długo, by wybrać przypadkową osobę.

— Wiesz, o czym mówię… Oczekiwałem…

—  Doku ma swój własny rozum i nawet ja na niego nie wpłynę. — Brunet nie pozwolił mu dokończyć. Głos miał stanowczy, ale nie uniósł go, skupiając jasne tęczówki na mężczyźnie jaki, stał obok. Wąskie wargi miał zaciśnięte, a brwi ściągnięte w lekkim napięciu. —Nie chciał tego od początku. — Uniósł niebieskie oczy w jego kierunku, gdy prócz opanowania błysnęła w nich również stanowczość. Na krótki moment pomiędzy mężczyznami zapanowała cisza, przerywana jedynie szumem deszczu, jaki nabierał na sile. Spojrzenia obojgu powiodły gdzieś poza, zadaszony teren.

— Dostałem informację, że opuścił wioskę…

—Hmmm. —Pomruk wydobył się z gardła jasnookiego, a przed jego oczyma momentalnie pojawiła się scena, z jego rozmowy z Hidekim. Ta sama, jaka odegrała się tuż przed jego odejściem. — Wiem. Wspominał o tym… — Brunet nie zamierzał ani słowem, potwierdzić tego, gdzie dokładnie Hideki wyruszył. Cokolwiek Ao wiedział od niego samego, musiało mu wystarczyć. Więc zamiast skupić się na straconej szansie wprowadzenia w Kiri zmian, wolał skupić się na tym na czym mógł. — Jakie teraz macie opcje?

Ciemne brwi Ao ściągnęły się, a spomiędzy nozdrzy wydostało się zmęczone sapnięcie. Nie powinni o tym rozmawiać, Nakamura nie miał większego prawa do tych informacji, ale prędzej czy później jako członek Anbu miał się o nich dowiedzieć.

— Rozważamy Chōjūrō… — Wahanie starszyzny wioski wynikało jednak z wieku chłopaka. Doświadczony, ostatni z pokolenia siedmiu szermierzy, mógł być dobrą opcją— Nie możemy dłużej czekać, z wyborem… — Dodał, a jego ton przybrał nieco zgryźliwej barwy. Obracając głowę przez ramię, dosięgnął okiem bruneta. — Możesz przekazać to Hidekiemu…

— Wątpię, by go to obeszło… Ale tak zrobię. — Nakamura odezwał się dopiero po chwili, jakby myślał nad słowami Ao. Hideki poświęcił dla Kiri sporo. Oboje poświęcili - dlatego poniekąd Nakamura rozumiał decyzję przyjaciela, który w końcu postawił na siebie. Ta myśl miała pozostać w głowie bruneta na dłużej, zwłaszcza że przez spory okres, zapomniał o tym, że on również miał życie, jaki musiał zacząć żyć…

Doku miał cel… I trzymał się go, poświęcając być może swoją karierę Shinobi, dla dziewczyny jakiej nie znał. Właśnie w tamtym momencie Nakamura, obserwując nabierającą na sile ulewę – zdał sobie sprawę, że cokolwiek by nie zrobił dla Kiri i jak bardzo by się nie starał, w oczach jej mieszkańców zawsze miał być tą samą osobą. Degeneratem. Tą samą jednostką, jakiej połowa mieszkańców kraju mgły i tak miała nienawidzić. Mięśnie jego żuchwy napięły się, a spojrzenie stało się nieobecne. Gdy Ao zostawił go samego, Nanao nawet nie drgnął, pozwalając własnemu ciału się uspokoić. Myśli w jego głowie wróciły na własny tor. Serce biło wolniej…

Uspokoił się i wyciszył, czując również ulgę, jaką niósł ze sobą fakt, że w każdej chwili mógł odejść – tak samo jak zrobił do Hideki…

 

 

_______

 

Przez cienkie szparki, maski nie można było dostrzec jego oczu i tylko ruch głowy zdradzał to, że Nakamura spojrzał na stojącego niedaleko członka Anbu. Odsłonięte i napięte ramiona pokrywała cienka warstwa wilgoci, spowodowana ciągłym deszczem, a ciemne włosy bruneta opadając na czoło, przyklejały się do niego, sprawiając dyskomfort. I nawet podczas takiej pogody, mężczyzna rezygnował z płaszcza jakim posiłkowała się połowa jego podopiecznych. Teo nie mógł dostrzec tego jak intensywne i znaczące było spojrzenie, stojącego niedaleko kompana. Nie mógł również zobaczyć napięcia z jakim ściągał on swoje brwi, gdy na niego patrzył – mógł za to podejrzewać, że ten będzie chciał dokończyć rozmowę jaka zakończyła się, wraz z jego wyjście z domu Nanao. Samo to wspomnienie sprawiło, że szatynowi zaschło w ustach. Jego wnętrzności wykręciły się, a chęć pozostawienia wszystkiego tak jak było, sprawiła, że jego nogi momentalnie poderwały się z ziemi, by z kolejnym skokiem znalazł się na jednej z gałęzi, ponad głowami rozproszonego oddziału.

Jedynie patrolowali teren, na którym wcześniej zgłoszono niezidentyfikowanych Shinobi. Rutynowa kontrola stawała się jednak pełna napięcia – zwłaszcza, dla Nakamury jakiego dzień wcale nie rozpieszczał. W jakiego głowie od rozmowy z Ao rodziły się myśli, których nie powinien mieć. Zwłaszcza te dotyczące nowego, lepszego życia… Innych opcji, których nigdy nie rozważał.

Ciężkie sapnięcie wydostało się z płuc Teo i gdy tylko jego szeroka pierś opadła, tuż obok niego na gałęzi pojawiła się przykurczona postać mężczyzny – kochanka jakim, w tajemnicy przed wszystkimi był Nanao. W kucającej pozycji, wsparty na jednej ręce, znajdował się bokiem ustawiony do szatyna. Głowę miał na wprost – tak że nikt nie domyśliłby się tego, że kątem oka obserwował sylwetkę stojącą tuż obok niego.

— Gdy wychodziłeś… Nie odpowiedziałeś mi… — Nanao nawet nie udawał, że tamta rozmowa nie miała miejsca. Bezpośredni i stanowczy głos nie przypominał tego, którego używał na co dzień – wtedy, gdy nie nosił maski kota, na twarzy. Biała, w zawiłe wzory, była cholernie inna od twarzy jaką prezentował każdego dnia.

— Zamierzasz pytać o to teraz? — Teo sapnął, a wyczuwalny obniżony głos był cichszy. Obawiał się, że ktokolwiek byłby w stanie usłyszeć ich rozmowę. Z ich dwójki, to on za wszelką cenę, chciał tą relacje utrzymać w tajemnicy. Zwłaszcza że pracowali razem. Brunet mu nie odpowiedział, dźwigając nieśpiesznie swoje ciało ku górze, odwracając głowę w zupełnie innym kierunku, tylko po to by zmonitorować pracujących pod nimi członków Anbu. Jego milczenie samo w sobie było odpowiedzią. — Nie wiem… To nie miało tyle trwać…

Wraz ze słowami szatyna, żołądek Nanao podszedł mu do gardła. I chociaż uczucie nie należało do najprzyjemniejszych, nie było też tym które wywarłoby na nim ogromne wrażenie. Spodziewał się tej reakcji. Wiedział jakie podejście do ich relacji miał Teo… Nie łudził się, że mogło to trwać długo, ale miał przebłysk nadziei, że być może jednak mogło…

— Nie miało, to prawda... — Minął moment, za nim brunet mu odpowiedział. Stawiając kroki na śliskiej powierzchni gałęzi, obrócił się przodem do mężczyzny, pozwalając by ten dostrzegł szybszy oddech, który wzruszał jego napiętymi barkami. — Słuchaj… — odezwał się, ale zamilkł w zawahaniu zaciągając przy tym ślinianki w ustach. Głos zniekształcony przez maskę wydawał się być bardziej zachrypnięty. —  Jeśli masz wątpliwości to w porządku… —  Nie wahał się powiedzieć tego na głos, nawet jeśli nie chciał. Jasnooki był jednak przede wszystkim, cholernie dobrym człowiekiem i nie chciał nikogo wstawiać w złej sytuacji. On miał przeżyć. Poradzić sobie… Cokolwiek by się działo.

— Nanao… — Zaczął Teo, ale właśnie w tamtym momencie, w jednej chwili Nakamura mu przerwał, krótkim kiwnięciem głowy.

—  Teren sprawdzony…— Pod nimi, na niższej gałęzi pojawiła się postać w masce. Wyczulony instynkt bruneta zareagował, gdy najpierw wyczuł chakrę członka Anbu, a później usłyszał jego głos. — Brak jakichkolwiek śladów intruza…

—  Dołącz do oddziału… — mruknął Nakamura, a w jego głosie nie było nic co by świadczyło o tym, że miał być zły. Nie urywał rozmowy dlatego, że poczuł się skrzywdzony czy urażony, wątpliwościami mężczyzny. On taki nie był. Jedynym co miało się zmienić między nimi, to to, że Nakamura miał być spokojniejszy niż podejrzewał. Kolejna więź trzymająca go z Kiri zniknęła… A kolejna myśl pojawiła się w jego głowie niczym rozkwitające pnącza… — Zarządzam odwrót… 

Ich rozmowa, przynajmniej na razie dobiegła końca. Jedna z wielu...

Teo się wahał i chociaż jasnooki na niego nie patrzył, minęła dobra minuta, gdy ten wykonał jego polecenie, znikając wśród drzew. Tak wyglądało ich życie i relacja. Ciągłe wahanie, uważanie na własne kroki i słowa… Nanao był cierpliwy, ciężko było go sprowokować. I nawet chociaż powinien odczuwać złość, lub zniecierpliwienie, nie czuł ich…

Gdzieś wewnątrz niego pojawił się nawet, chwilowy żal względem Doku i jego decyzji, jasnowłosy miał szansę coś zmienić. I nie zrobił tego... Ale wszystko co kiedykolwiek trapiło Nakamurę nie było winą jasnowłosego. I nawet jeśli nowy Mizukage miałby wprowadzić reformy w dotychczasowym prawie - nie zmieniało to faktu, że ludzie nie mieli od tak przestać nienawidzić innych... Nienawidzić jego...

__________________

Nanao jest niesamowitym kochaniem, którego należało przedstawić światu – nie tylko ze względu na jego relację z Doku, ale i również przez to że jego istnienie zawsze odgrywało bardzo ważną rolę, w relacji głównych bohaterów. Dodatkowo nie da się go nie kochać, bo jest wspaniałym i oddanym przyjacielem, no i art. Jaki go przedstawia, a jaki odnalazła w odmętach internetu Heir jest po prostu cudowny <3

Mam nadzieję że pokochacie, go równie mocno jak ja i taki troszkę odchodzący od głównych bohaterów rozdział, przypadnie wam do gustu  <3 Miłej lektury 😊

Cyt.: Imagine Dragons - Enemy